Vanaf 1961 tot mei 1989 stonden het IJzeren Gordijn en de Berlijnse Muur symbool voor de tegenstellingen tussen oost en west Er was vanuit beide kanten al veel weerstand tegen de Berlijnse Muur, maar tegen het einde van de jaren 1980 nam het verzet toe. Van 5 tot 7 juni 1987 werd er een muziekfestival vlakbij de Muur georganiseerd – zo dichtbij dat duizenden Oost-Berlijners zich aan de andere kant van de Muur verzamelden om mee te luisteren. Met name een optreden van David Bowie, waarbij hij de mensen aan de andere kant van de Muur direct toesprak, was een mijlpaal. De dag erna pakte de DDR-politie de mensen die zich bij de Berlijnse Muur hadden verzameld op, wat tot hevige protesten leidde. Vijf dagen later daagde de Amerikaanse president Ronald Reagan de secretaris-generaal van de Sovjet-Unie, Michail Gorbatsjov, uit om te bewijzen dat ook hij meer vrijheid wilde in de communistische landen. Hierdoor nam hun onvrede over de Berlijnse Muur nog verder toe, maar de uiteindelijke val begon pas in juni 1989. In Hongarije werden aan de grens met Oostenrijk enkele grensposten geopend. Vele Europeanen trokken vanuit diverse Oostbloklanden massaal naar Hongarije om daar de grens over te steken. Al snel vielen er ook op andere plaatsen gaten in het IJzeren Gordijn. De posities van de communistische regimes in Oost-Europa werden onhoudbaar, omdat de bevolking nu de mogelijkheid had om te vluchten. Toen de DDR-regering hier een einde aan wilde maken, braken er massale protesten uit in Oost-Duitsland met de strijdkreet ‘Wir wollen raus!’ In een poging om de toenemende onrust in het land de kop in te drukken, besloten de leiders van de DDR om minder strenge eisen te hanteren en het gemakkelijker te maken om naar West-Berlijn te reizen. De nieuwe bepalingen werden op 9 november 1989 tijdens een persconferentie bekendgemaakt door Günter Schabowski, de nieuwe woordvoerder van de partij. Schabowski was niet op de hoogte van de details. Toen iemand hem vroeg wanneer deze veranderingen doorgevoerd zouden worden, antwoordde hij ‘Per direct’, terwijl het eigenlijk de bedoeling was om ze geleidelijk te introduceren.  Toen de Oost-Duitsers deze chaotische persconferentie hoorden, vertrokken ze met duizenden tegelijk naar de grensovergangen, waar ze werden tegengehouden door wachters die niet wisten wat hen overkwam. De mensenmassa werd steeds groter, maar niemand durfde de opdracht te geven om te schieten en zo een bloedbad aan te richten. Rond 23.30 uur gaf de regering van de DDR opdracht om de slagbomen te openen, zodat de mensen vrij door konden lopen. Aan de andere kant werden ze door de West-Berlijners ontvangen met bloemen en champagne. Vrienden en familie, maar ook totaal onbekenden viel elkaar in de armen. De DDR-burgers waren vrij!