Toen de Sovjet-Unie op kerstavond 1979 Afghanistan binnenviel, waren Amerikaanse haviken ervan overtuigd dat de Perzische Golf werd bedreigd. De inval viel samen met de plaatsing van Sovjet-SS 20-raketten die Europa bedreigden. Het antwoord was de plaatsing van Amerikaanse kruisraketten in Europa. Deze overreactie van president Carter markeerde het definitieve einde van de detente. De Koude Oorlog leek een nieuwe ronde in te gaan. Dat was ook zo, want president Reagan weigerde de status-quo te accepteren. Hij meende dat Amerika veel sterker was en dat het communisme, dat evil empire, niet kon overleven. Reagan zette het peperdure rakettenschild in om de onmacht van de Sovjets te benadrukken – zij waren niet in staat om er evenveel geld aan te besteden. Al doende ondermijnde hij de uitgangspunten van de stabiele Koude Oorlog. De bondgenoten en de Sovjets waren ongerust, de laatsten zozeer dat ze tijdens een NAVO-oefening in november 1983 werkelijk dachten dat Reagan de aanval had gezocht. Het ging maar net goed, en dat overtuigde ook Reagan van de noodzaak om gesprekken te beginnen met de Sovjet-Unie.