Als Adolf het onderspit delft, hebben de grootmachten elk een deel van Europa bevrijd. Die delen beschouwen ze als hun invloedsfeer. Europa was verdeeld in een westelijk gedeelte (kapitalistisch) dat door de Verenigde Staten beïnvloed werd, en een oostelijk deel (communistisch) onder invloed van de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie wilt niets meer met het kapitalistische westen te maken hebben en gooit de grenzen op slot. Zo ontstaat een scheidslijn dwars door Duitsland en door Europa, die door de Britse premier Winston Churchill het IJzeren Gordijn wordt genoemd - en die trouwens net zo goed de Stalen Schutting of de Houten Heg had kunnen heten.

Deze  lijn tussen Oost en West werd concreet gemaakt door het plaatsen van kilometerslange prikkeldraadhekken, wachtposten en uitkijktorens. Het was voor de inwoners van het Warschaupact onmogelijk om vanuit het Oosten naar het Westen te vluchten. Westerlingen mochten de grens in speciale gevallen wel oversteken, echter beperkt door een aantal strikte voorwaarden. Het kapitalistische westen kon niet niet meer goed bijhouden wat er allemaal aan de Oostkant gebeurde.
 De term IJzeren Gordijn werd in de Koude Oorlog veelvuldig gebruikt om de scheidslijn tussen het kapitalistische Westen en het communistische Oosten aan te duiden.