Tijdens de Tweede Wereldoorlog liepen de spanningen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie om meerdere redenen hoog op. Zo wilden de Amerikanen hun kennis over de atoombom niet delen met de Russen en werkten zij onder (vermeende) strikte geheimhouding  aan het ontwerp van een megabom, via het Manhattan Project, die Adolf Hitler op de knieën moest dwingen maar uiteindelijk gebruikt zou worden op Nagasaki en Hiroshima in augustus 1945 en Japan tot overgave zou dwingen.

Hoewel de geallieerden samen belangrijke beslissingen moeten nemen, kunnen zij hun eigenbelangen maar nauwelijks verbergen. Frankrijk wil, door een voortdurende vete, Duitsland zo klein en zwak mogelijk houden en de Sovjet-Unie wil vooral de eigen oorlogsverliezen compenseren en haar communistische idealen verspreiden. Alleen de Britten en Amerikanen lijken uit op werkelijk herstel van de Duitse economie. Lijken, want ook zij hebben zo hun belangen, bang als zij zijn voor het ‘communistisch’ gevaar. Amerika vreest dat andere landen in deze chaotische naoorlogse situatie geneigd zijn de communistische ideeën over te nemen. Frankrijk, Duitsland, Italië en Scandinavië zouden zich zomaar in kunnen laten met de idealen van de Russen. En hoe zit het met Engeland? Bovendien vinden zowel de Amerikanen als de Britten deze Duitse onderneming onnodig veel geld kosten en zijn zij zich ervan bewust dat een zwak economisch Duitsland hen zelf ook niets op zal leveren.